Babette Degraeve

Babette Degraeve ( Brugge 1965) kan zomaar verliefd worden, zegt ze. Op materialen. En vormen. Dan wil ze daar iets mee doen. Dan móét ze daar iets mee doen. Ze wordt dan soms zelfs een beetje hebberig, bekent ze. Maar niet om te houden. Om, als het werk klaar is, te delen. Te raken.

Raken doet ze met tegenstellingen. Een schijnbaar schattig knuffelkonijn op een babyblauw kussentje blijkt bij nader inzien een topzwaar, stekelig ding. Er valt niks te knuffelen. Weinig is wat het lijkt, in haar wereld.

Raken doet ze ook met kwetsbaarheid. Met argeloze speelsheid, onschuld, onbevangenheid. In de hondjes die — nu eens dartel, dan weer weerloos — doen wat ze het allerbeste kunnen: hondje zijn. In de ‘kleine jongetjes vanbinnen’, die de ene keer nieuwsgierig het leven te lijf gaan, en de andere keer in al hun zuiverheid de kop opsteken in de volwassene. Raken, ten slotte, doet ze ook doordat haar werk uit haar hart komt. Er is vertedering, er is ontroering, er is een knipoog — ook humor is een materiaal. Ja, weinig is wat het lijkt, maar er wordt niet geveinsd.

Babette Degraeve is de dochter van een architect en de kleindochter van een timmerman. Als jong meisje zag ze hoe haar vader huizen ontwierp: van binnen naar buiten. En in de werkplaats van haar opa gaf ze zich over aan de prikkelende geur van hout, de zintuiglijkheid van materialen, de wonderlijke efficiëntie van gereedschap. Na haar studies aan de Arnhemse Kunstacademie (Artez) legde ze zich gaandeweg toe op bronzen sculpturen.

Alle sculpturen van Babette Degraeve zijn momenteel te zien bij Sille Gallery.