Pimm van Mourik

Mijn naam: Pimm van Mourik

Geboren op 16 februari in 1950 te Breda.

Een samenvatting van mijn levensloop in de creativiteit.
Het begon met een moeder die me alle ruimte gaf om mijn fantasie te uiten.
Favoriete materialen waren boetseerklei, kleurpotloden en Wasco krijt.
De lagere school was niet echt een stimulans voor mijn creativiteit.
Op de middelbare school zorgde een inspirerende tekenlerares er voor dat mijn belangstelling zich steeds sterker bewoog in de richting van de creativiteit.
Uiteindelijk was zij de aanleiding om naar de Katholieke Leergangen in Tilburg te gaan. Ik wilde nijverheidsleraar worden.

Maar na een drietal turbulente jaren, waarbij het accent vaker lag op de buitenschoolse en bestuurlijke aktiviteiten, besloot ik om maar te stoppen.
De Akademie te Den Bosch leek mij een betere optie en ik wilde iets monumentalers doen maar niet beeldhouwen. Standbouw en Decorontwerp dan maar.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik bleef me bemoeien met zaken die slechts zijdelings met de studie te maken hadden. Twee jaar later heb ik ook daar de luit aan de wilgen gehangen.

Nog eens twee jaar lang heb ik toen gepoogd om via PBNA schriftelijk de studie Binnenhuisarchitektuur te volgen maar ik miste het sociale contact met de medestudenten teveel en de discipline om alleen te werken was er toen nog onvoldoende.

Enigszins uitgekeken op opleidingen ben ik maar gaan werken bij diverse reclamebureaus en drukkerijen. In de oude technieken nog. Filmmontages, kleurscheidingen, positief retouche. Allemaal heerlijk vakgericht. Een ander aspekt was technisch perspektief tekenen. Exploded Views (uitgeklapte tekeningen in montage volgorde), uiteenlopend van boormachines tot draineerpijp-legmachines rolden uit mijn hand.

Uiteindelijk een eigen drukkerij gehad (klein offset) en toen die ter ziele ging ben ik voornamelijk bezig geweest in de automatisering.
Door dat drukke leven heen heb ik altijd al gefotografeerd. Natuur, gebouwen (kerken) en landschappen waren de favoriete onderwerpen. Mensen nooit. Dat is pas sinds de laatste jaren en sindsdien ligt daar ook mijn hart. Ik benader en fotografeer zelf de modellen en daarnaast zoek ik op o.a. sloopterreinen naar bruikbare achtergronden.

En nu komen al die kennisgebieden heerlijk bij elkaar.
Een beetje lyrisch wil ik het als volgt beschrijven:
Eerst waren er beelden en de ultieme verwondering. Iedere vorm van taal ontbrak. Toen was er taal en woorden schoten tekort om de beelden te duiden. Ik stortte mij op de taal omdat daar de beperking lag. Nu, een leven later, stort ik mij op de beelden. Een reis van taalbeeld naar beeldtaal. Maar wat een leven lang gebleven is, is de verwondering bij de vele beelden. Wezenlijk is er niets veranderd. Zowel in taal als in beeld heb ik geleerd mijn eigen realiteit te creëren.

Niets is voor niets in het leven.